ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੀ ਔਸਤ ਆਮਦਨ 118 ਫੀਸਦੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ, ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਵਿੱਚ 210 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਅਤੇ ਘਾਨਾ ਦੇ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਵਿੱਚ 153 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਾਧਾ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।

ਰਿਪੋਰਟ ਰੇਖਾਂਕਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਰਥਿਕ ਪ੍ਰਵਾਸ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਕਾਰਕ ਮੂਲ ਅਤੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਤਨਖਾਹ ਦਾ ਪਾੜਾ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ, ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਮੈਕਸੀਕੋ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਟਰੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਨਾਲੋਂ ਪੰਜ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲਾਗਤ ਵਿੱਚ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜਰਮਨ ਨਰਸਾਂ ਫਿਲਪੀਨੋ ਨਰਸਾਂ ਨਾਲੋਂ ਲਗਭਗ ਸੱਤ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਕਮਾਈ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਉੱਚ-ਹੁਨਰਮੰਦ ਕਾਮੇ ਪਰਵਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੂਰਨ ਆਮਦਨ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਾਭ ਦੇਖਦੇ ਹਨ, ਘੱਟ-ਹੁਨਰਮੰਦ ਕਾਮੇ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਾਧਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਘੱਟ ਹੁਨਰ ਵਾਲੇ ਭਾਰਤੀ ਜੋ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨ ਵਿੱਚ 493 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਾਧਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਬਹਿਰੀਨ, ਕੁਵੈਤ, ਓਮਾਨ, ਕਤਰ, ਸਾਊਦੀ ਅਰਬ ਅਤੇ ਯੂਏਈ ਵਰਗੇ ਖਾੜੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਘੱਟ ਹੁਨਰ ਵਾਲੇ ਭਾਰਤੀਆਂ ਦੀ ਆਮਦਨ ਵਿੱਚ 118 ਫੀਸਦੀ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਜੋ ਲੋਕ ਯੂਏਈ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨ ਵਿੱਚ 298 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਾਧਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਕੜੇ ਖਰੀਦ ਸ਼ਕਤੀ ਸਮਾਨਤਾ ‘ਤੇ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਖਰਚ (ਯੂਏਈ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤੀ ਪ੍ਰਵਾਸੀਆਂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਲਗਭਗ 85 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ) ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਭੇਜੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਪੈਸੇ ‘ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਸੰਭਾਵੀ ਆਮਦਨੀ ਲਾਭ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਵਿਅਕਤੀ ਘੱਟ ਤੋਂ ਉੱਚ ਆਮਦਨ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਭਾਰਤੀ ਨੂੰ ਉੱਚ ਆਮਦਨੀ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਪਰਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਭਾਰਤੀ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਆਮਦਨੀ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ 24 ਸਾਲ ਲੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ।